**Cine e educación** / Actores na vida pública
**[[valores_desde_a_experiencia|Actores da súa vida e da súa película]]**
Historias persoales colaborando por un reto: Fe, Amparo, Manolo, Eva, Miguel, Mireya e Iago.
{{ http://www.proxectomascaras.com/wp-content/uploads/2012/09/quienes.jpg?800 |}}
===== Poder elixir... =====
----
==== Competindo nos Mestre Mateo ====
**Autopromocionándo a súa candidatura**
{{ vimeo>56864704?560x315 }}
\\
{{ vimeo>56870074?560x315 }}
\\
\\
==== Tertuliando co Conselleiro de Educación e Cultura ====
{{ vimeo>76921019?560x315 }}
\\
Aínda que [[https://es.wikipedia.org/wiki/Jes%C3%BAs_V%C3%A1zquez_Abad|Jesús Vázquez]], daquela Conselleiro de Educación e Cultura, era o anfitrión o día do [[http://www.proxectomascaras.com/2013/05/pase-privado-de-mascaras-con-la-comunidad-educativa/|pase de Máscaras coa comunidade educativa]], interpúxoselle a axenda e non puido ver o final, así que levou deberes e comprometeu un café con todo o equipo para tertuliar a gusto.
E apareceu a ocasión perfecta: unha visita ao Orinoco na Cidade da Cultura.
Houbo que coordinar axendas para atopar o día porque, aínda que os políticos levan a fama, os protagonistas de Máscaras non pairan. E aínda así faltaba o benjamín do equipo, Miguel, que estaba de campamento. A verdade é que se lle botaba de menos, somos equipo e calquera falta nótase.
Entre o saúdo e a despedida pasaron dúas horas, e é que Jesús viña relaxado, de sport e con foulard. Non tiña présa? (para desesperación do equipo que lle leva a axenda) e empeñouse en facernos fichar a todo o equipo ante as cámaras. Pero a necesidade de improvisar e aceptar a vida como vén foi a esencia deste Proxecto, así que improvisamos, rimos e gozamos: conversación relaxada e chisposa, café, exposición?
No vídeo de arriba o resumo da experiencia e un subliñado especial con estas dúas frases coas que sintetizaba o conselleiro:
Que a rúa trasládese realmente ao cinema
Un chamamento á integración pola naturalidade
----
No podemos dejar de hacer una mención especial para [[http://www.linkedin.com/pub/susana-fraguela-vale/17/428/855|Susana Fraguela]], la verdadera artífice del encuentro. Y como creadores y productores, nos tomamos una pequeña licencia dejando aparte esta parte de la conversación que nos dedicó el conselleiro.
{{ vimeo>78082071?560x315 }}
\\
\\
\\
===== O espazo público =====
----
**[[http://www.proxectomascaras.com/2012/09/algo-mas-que-ir-de-un-sitio-a-otro/|Algo máis que ir dun sitio para outro]]**
{{http://www.proxectomascaras.com/wp-content/uploads/2012/09/Paseantes-e1347824145586-300x300.jpg?250 |}}
O [[http://es.scribd.com/doc/38958753/Delgado-Manuel-Sociedades-Movedizas|urbano é a vida que se respira nas rúas]], os cines, os centros comerciais, o mercado, as cafeterías, os paseos… **O urbano é estar, ver e ser visto, respirar-nos e aceptar-nos**.
//A pesar de todas as excepcións que delatan a sombra que sobre ela proxecta unha estrutura social feita de desigualdade e exclusión, esa aceptación que vemos espallarse polas beirarrúas é unha oportunidade maxistral que recibimos de confirmar boa parte do tempo que é posible estar xuntos sen xerarquías nin estruturas concluídas, tecendo e destecendo pactos a cada momento, téndonos en conta os uns aos outros non en función de quen son senón en función do que ocorre//.
**¿A pesar de todas as excepcións?** Hai todo un mundo eas excepcións á marxe desa normalidade” que funciona con códigos reconocibles e aceptados. **As excepcións representan a oportunidade de cambio, de diversidade**.
//“Téndonos en conta os uns aos outros non en función de quen son senón en función do que ocorre”//. É dicir, **non participar no que ocorre, tradúcese en "ser nada"**. Porque pasear é algo máis que ir dun sitio a outro. Eliminar barreiras arquitectónicas é só unha parte porque non se trata (só) das rúas senón de ser actores das nosas vidas.
A non-cidade é en certo xeito unha sociedade de miradas. Quen a percorre -e que non poden facer outra cousa que percorrela, posto que non é senón un percorrido- basean o seu copresencia nunha visibilización máxima nun mundo superficial -ao pé da letra, isto é, feito de superficies- en que todo o que está presente dáse a mirar, ver, observar (...) Sentir e moverse resultan sinónimos nun espazo de corporeidades que se abandonan a un exercicio case convulsivo de intelixibilidade mutua.
**Ás veces o que falta é tan obvio que nin o vemos.**
\\
===== Historias de tranquilidade entre xente distinta =====
**[[http://www.proxectomascaras.com/2012/12/conversando-con-javier-tamarit-reivindicar-las-historias-de-tranquilidad-entre-gente-distinta/|Javier Tamarit e Iago González]]**
“reivindicar as historias de tranquilidade entre xente distinta”
Aténdonos ao que [[http://www.proxectomascaras.com/2012/10/javier-tamarit-al-principio-esta-la-relacion/|Javier Tamarit]] e [[http://www.proxectomascaras.com/2012/01/empieza-a-hablar-por-fin-el-director-de-mascaras/|Iago González]] representan nos seus respectivos ámbitos profesionais, a **calidade de vida** e o **cinema**, parecen atopar puntos en común para repensar o punto de partida, para avanzar nese impreciso ámbito dos dereitos humanos. Porque... "a cidadanía é moi recente e de feito somos todos moi vasallos, moi inexpertos, cidadáns en cernes".
{{ vimeo>54613100?600x338 }}
\\
Todo é tan rápido que o importante non arraiga. Non se onde queda o tempo da tranquilidade para a reflexión, a tranquilidade da convivencia con independencia das diferenzas e a diversidade.
O tempo para unha charla tranquila non o dan as tecnoloxías por si mesmas, pódeno potenciar pero se quedamos niso soa a compulsión: //"Follas que antes de chegar ao chan lévallas o vento"//.
As protestas na rúa son importantes como símbolo de unión pero, sobre todo, porque significa aceptar a responsabilidade de demostrar que non só somos, senón que [[http://www.proxectomascaras.com/2012/09/algo-mais-que-ir-de-un-sitio-a-outro/|tamén estamos]]. Porque baixo a aparencia dun problema económico o que está en xogo son os dereitos humanos. Un paso atrás cando apenas estabamos a empezar.
**[[http://www.proxectomascaras.com/2012/10/javier-tamarit-al-principio-esta-la-relacion/|Ao principio está a relación]]**
Escoitamos a Javier Tamarit por primeira vez a principios dos noventa, cando a linguaxe do social era aínda escaso, e bastante torpe. Entón, falar de minus-valía xa parecía un avance así que cando explicou a (dis)capacidade como algo que "non se é senón que se ten", intuímos que estaba a falar do conxunto da sociedade, da "[[http://www.proxectomascaras.com/2012/09/algo-mais-que-ir-de-un-sitio-a-outro/|normalidade]]".
Pero aínda que as cousas avanzan con exasperante lentitude, tal vez o misterio da súa vitalidade e a súa capacidade para transmitir está no eterno sorriso coa que nos lembra que **hai que evitar o plural para falar da persoa. Porque [[http://www.enpalabras.com/blog/2012/10/constrúese--en-interaccion/|todos temos nome]]**.
\\
===== A función do audiovisual =====
----
{{ :sin_comillas:estudio-f-once_audiovisual-discapacidad.jpg?160|}}
RECOMENDADO: **Estudio publicado pola Fundación ONCE**: [[http://sid.usal.es/idocs/F8/FDO24796/percepcion_imagen.pdf|Percepción da imaxe das personas con discapacidade polos profesionais dos medios audiovisuais]]
Director: Mariano Cebrián Herreros
Equipa de investigación:
* David Alameda GarcíA
* Juan Carlos Alfeo Álvarez
* Juan Benavides Delgado
* Julia González Conde
* Luis Miguel Rodríguez Merchán
* Eduardo Salgado Santamarina
\\