====== Alina Granados, pintoria e escritora ====== {{http://www.proxectomascaras.com/wp-content/uploads/2014/01/Oleaje-e1391029547309-300x300.jpg?200 |}} Se tivese que definir a [[http://comprenderelarte.wordpress.com/ | Alina Granados]] en poucas palabras diría que ten un don pouco habitual: conectar co momento e conectar todos os seus momentos. É coma se captase o disperso para transformalo en luz a través da doce enerxía do seu sorriso. Igual que cando [[http://blog.enimaxes.com/2013/12/el-proceso-como-historia/ | fai xurdir as ondas dos seus lenzos]]. Licenciouse en Filoloxía Hispana en Santiago, logo en Filoloxía Galego-Portuguesa en A Coruña e estudou Técnicas de volume na escola de Arte. Pero deixou os ingredientes en proceso durante uns anos mentres se dedicaba á súa familia e, desde 1988, a ensinar debuxo e pintura a nenos no seu propio taller. Pero é que, como nos dicía na súa primeira exposición, a arte é //"unha forma de baleirar a mente, de coñecerche a ti mesmo..., unha forma de vida"//. Alina fixo da súa vida unha secuencia de "momentos" que agora parecen unirse en "o seu momento" porque desde a súa primeira exposición en 2012 non parou. O 1 de febreiro inaugura [[https://www.facebook.com/photo.php?fbid=708068652570699&set=a.106438782733692.4364.100001027131315&type=1&stream_ref=10 | en Canals Galeria d'Art]] en Sant Cugat del Vallés, que recomendamos moi especialmente a quen esteas por Barcelona e comarca. Na súa [[https://web.archive.org/web/20140519103832/http://comprenderelarte.wordpress.com/2014/01/26/si-gritas-tu-el-no-te-oye-una-resena-sobre-mascaras/ | reflexión sobre Máscaras]] arte e pedagoxía danse a man para entender e gozar a beleza do proceso, por iso fíxase no sentimento de equipo e o afán integrador, no valor da amizade, nos trazos que a vida nos ofrece para reinventar-nos con "disciplina e xenerosidade". Sen dúbida a mirada defínenos porque vemos o que somos. ---- **“una sonrisa del que sabe que se enfrenta a un nuevo objetivo, a una nueva oportunidad”** Máscaras es una historia en la que cada personaje trabaja a un ritmo distinto pero en la que ninguno se queda atrás. Es una historia de trabajo y de generosidad en la que sus protagonistas quieren darse a conocer, que se sepa lo que valen, que se sepa, dicen, que no son tontos. “mi madre me quiso mucho y nunca me tiró a un contenedor”, dice Amparo comentando las noticias del día entre amigos. Y es que hay asuntos que rasgan el alma, que estallan en el cerebro y que la garganta ciñe sin poder digerir. Hay amistad entre ellos, de la sincera, no de la que necesita de puntadas con hilo. Hay empatía e interés por los compañeros, antes que por el proyecto en común, que ha de salir adelante por el trabajo y por el tiempo dedicado.
**Sin prisas por favor, vamos a escuchar, vamos a dejar que el otro se exprese, vamos a sentirlo como nos sentimos a nosotros mismos.**
En Máscaras el día empieza con una sonrisa, pero no una sonrisa inconsciente, sino **una sonrisa del que sabe que se enfrenta a un nuevo objetivo, a una nueva oportunidad, a un nuevo medio para demostrarse a si mismo todo lo que es capaz de hacer**. Máscaras en como una pintura en pequeño formato, cuatro trazos que resumen como una tragedia puede reinventarse en un buen trabajo a base de disciplina y generosidad.
**Y lo más importante, sin una sola queja, tonterías, las mínimas.**
Máscaras es una película de Iago González, que con humor, sensibilidad e inteligencia supo acercarnos a unas personas con las mismas inquietudes, deseos y miedos que nosotros. Seguimos navegando, esta vez todos juntos.
\\