====== Lucía Gregorio, ingeniera y Directora General de INEO ====== {{http://www.proxectomascaras.com/wp-content/uploads/2014/01/LuciaGragoiro.png?200 |}} Coñecín a [[https://www.linkedin.com/in/luciagregorio/ | Lucía]] nunha xornada institucional sobre "I+D e financiamento de proxectos" da que, para a miña sorpresa, saín con boas anotacións e aínda mellores ideas. Recordo que pensei: "ao fin alguén que tamén sabe traducir a confusa linguaxe institucional a posibilidades reais". Evidentemente, non fun a única en pensalo porque en 2009 pasou a ser a [[http://www.ineo.org/ | directora xeral de INEO]], Asociación Multisectorial de Novas Tecnoloxías da Información e Comunicación. Lucía é intelixente, dinámica e *resolutiva, pero se algo admiro nela é a capacidade para lidar coa infinidade de intereses *fragmentados que conforman as contornas asociativas. E faio con ese sorriso, directa e *respondona, coa que parece dicir: "si, vale, pero non te enroles, mira...". Talvez débase a que, como enxeñeira industrial, sabe que no funcionamento de sistemas integrados as persoas son unha parte fundamental. Lucía foi unha das nosas invitadas daquel [[http://www.proxectomascaras.com/2012/09/alberto-nunez-feijoo-despois-de-hoxe-comprendo-moitas-mais-cousas/ | pase especial]] e veu desde Vigo unha tarde de venres sen referencias do que ía ver. E agora, ano e medio despois, cando lle pedín se nos daba as súas impresións por escrito non o dubidou. Cando a lin só se me veu unha palabra á cabeza: valente! ---- **"¿… Por qué yo creo que no debo?"** Antes de entrar en el estreno, la productora me dijo: “Te va a gustar. Va sobre la superación de un reto”. Lo que no sabía es lo equivocada que estaba… o quizá no. La película para mí tuvo dos momentos; el primero, cuando uno de los protagonistas, al que apenas se le entiende al inicio, se equivoca… y te hace gracia… y te descubres a ti mismo pensando “no debo reírme, pobre!”. En ese momento, el comentario más sarcástico viene de uno de sus compañeros, y te descoloca “Ellos se ríen de la situación. No se ríen de él… ¿por qué yo creo que no debo?”. El segundo al finalizar, cuando ves las dificultades y para ti (soto vocce y avergonzada por pensarlo) das gracias por no haber nacido así… y te cuentan que una de las protagonistas sufre una deficiencia a raíz de un accidente cuando ya era adulta. Y tu mundo se desmorona. Porque puedes ser tú… mañana. Me tengo tenía por una persona tolerante, poco condescendiente, que veía con naturalidad la discapacidad… y **esta película me ha devuelto un espejo, donde me veo con los mismos clichés de muchos**. Efectivamente es la superación de un reto, pero no el de los protagonistas, ellos ese reto lo superaron ya hace mucho tiempo; sino el mío, el de cada uno de los que vemos la película.
**De vez en cuando necesitamos que algo nos ponga en nuestro sitio. Ellos me han puesto en el mío.**
\\