====== Manuel González, presidente da Asociación de Prensa ====== {{http://www.proxecto===== Título ===== mascaras.com/wp-content/uploads/2012/10/ManuelGonzalezMenendez6-e1351450641899-300x300.jpg?200 |}} Nun momento no que a necesidade de novos modelos ameaza as estruturas coñecidas, o papel dos medios de comunicación está, sen dúbida, no centro do furacán. Con todo, desde a rede téndese a esquecer que o "noticiable" non só responde a intereses duns poucos senón, en gran medida, ao tópico esperado polo público. Se miramos un pouco máis aló do aparente, atrapados no bucle que o sistema produce e retroalimenta, están os profesionais, os xornalistas, cuxa [[http://www.enpalabras.com/blog/2011/12/fotoxornalistas/ | opinión]] poucas veces temos en conta. Manuel González Menéndez, Manolo, preside a [[http://www.apcoruna.com/laasociacin/juntadirectiva/ | Asociación de Prensa]] que, con máis de cen anos de historia, foi unha das impulsoras no movemento asociativo da profesión. Pero é tamén o responsable de comunicación da [[http://www.cec.es/15/es-ES/Comunicacion/1/ | Confederación de Empresarios]] polo que a súa vivencia persoal do [[http://www.proxectomascaras.com/2012/09/alberto-nunez-feijoo-despois-de-hoxe-comprendo-moitas-mais-cousas/ | Pase de Luxo de Máscaras]] achega unha singularidade chea de importantes matices que merecen ser reflexionados. ---- **Un soplo de aire fresco** Para empezar, **he de reconocer que me equivoqué**. De pleno. Cuando recibí la invitación para asistir a la presentación de Máscaras **pensé en excusar mi asistencia a dicho acto. Demasiados problemas te proporcionan el trabajo, la familia, la vida… para masoquizarme con una película sobre la discapacidad, me dije.** Y si no lo hice fue por el cariño, la gratitud y el sentimiento de amistad que le profeso a Isabel Iglesias. Y me equivoqué, reitero. **Creí que me iba a encontrar con una reproducción miméticamente lacrimógena** de otras obras que abordan un mundo tan intrínsecamente desconocido para quien no lo sufre como es el de la discapacidad intelectual. **Y nada más lejos de la realidad**. Asistí a **un enfoque distinto, fresco, natural, novedoso, original, sensible, que no sensiblero, de un problema que afecta de forma directa a miles de personas… a miles de familias.**
Durante la proyección, esbocé más de una sonrisa y aprendí a comprender y reflexionar sobre una problemática tan dura como real, y curiosamente tan lejana como cercana.
Y verifiqué cómo, d**esde la naturalidad y lejos del engolamiento, los medios de comunicación, en este caso los audiovisuales, se pueden transmitir aquellos valores de los que todos estamos tan necesitados**, como son el amor, el trabajo en equipo y la solidaridad. Y aprendí cómo desde esos valores se puede construir una sociedad más feliz, justa y participativa… más de todos. No puedo terminar sin felicitar al equipo de Máscaras. A sus productores, a sus directores, a los técnicos y, sobre todo, a los actores, los verdaderos protagonistas de **una historia que a nadie puede dejar indiferente y que, al menos a mí, me ha proporcionado lo que más necesitaba: un soplo de aire fresco**.
\\