**Avanzar nos indicadores** / Unidades didácticas e socialización
A conciencia só se aplica en función da mirada. Non miras e non hai conciencia
===== O proceso para (poder) ver cousas novas ===== ---- **A utopía serve, para camiñar** Dicía ou físico alemán [[https://es.wikipedia.org/wiki/Georg_Christoph_Lichtenberg|Georg Christoph Lichtenber]] **"Para ver cousas novas, hai que facer cousas novas"** PERO...
**Para poder facer** cousas novas hai **que poder ver** cousas novas
Entón, de onde sae a inspiración ou a capacidade para idear/executar esas "cousas novas"? Pois de saber recoñecer esas cicatrices que nos van poñendo as ideas para poder, e **querer, educar a mirada**. Ao investir a frase da anotación saltou **círculo vicioso entre o facer e o ver** e ampliamos o foco cara ao contexto ata que **reapareceu aquilo da atención e a intención tras dous conceptos moi de moda**: - **Abundancia**, que nos custa recoñecer. - **Participación**, que non xorde por xeración espontánea senón que é un proceso que necesita aprendizaxe. E ao anotalo na pizarra xurdiu a palabra **"desexar"** e con ela unha **terceira conexión** e novas preguntas: * e se a abundancia fainos ver tantas cousas que xa non vemos ningunha? * non será ese estado de desexo permanente o que nos impide concentrarnos en algo e apaixonarnos?
**A abundancia fai que xa non queiramos mirar. E se non miras non hai conciencia.**
{{ http://www.enpalabras.com/blog/wp-content/subidas/2014/01/Ver-Hacer_CosasNuevas-e1389441272862-600x387.jpg?400 |}} \\ \\ ==== A mirada profesional desde o ámbito da discapacidade ====
//Sorprendeume que houbese liberdade de elección e… espazo. Esperaba atoparme un proceso dirixido//
Que o dicía había pouco que vira a curta, encantáralle e tiña ganas de ver a película e, como din as súas palabras, levou unha sorpresa. {{::pase-lecer-inclusivo-galicia.jpg?300 |}} O **27 de setembro de 2012**, Iago Graña, Director de Ocio de Aspronaga, impulsou un pase co Grupo de **[[http://www.aspronaga.net/gl/novas/novas-xerais/216-politica-social-recibe-a-rede-de-ocio-inclusivo-de-galicia.html|Lecer Inclusivo Galicia]]** dentro das súas sesións de traballo: profesionais de diversas organizacións de persoas con diversidade funcional vindos de Lugo, Vilagarcía, Betanzos e Coruña. Obter a súa visión era un dos nosos puntos de interese, **un pase para profesionais que coñecen o esforzo e as dificultades que implican calquera avance e de como custa chegar a aquela xente que está máis afastada e descoñece o que é convivir e coñecer a persoas ás que se lles etiqueta**. A reflexión do coloquio foi saíndo en forma de preguntas e comentarios e todo ía dirixido cara a un punto: **saber como, e por que, conseguimos facelo**. Colocáronse as cadeiras en círculo para que o intercambio de percepcións e impresións fose máis dinámico e participativo. Comezou a falar Iago Graña, utilizando [[iago_grana_director_de_ocio_de_aspronaga|un dos argumentos da súa reflexión]]:
A película permite mostrar moito traballo que queda oculto e que resulta imposible de comunicar.
As expresións dos seus compañeiros confirmaban que así era, entendíano. Non sabían que ían ver **Máscaras** e polo que soubemos despois, só dúas persoas coñecían a existencia do proxecto: //Que calado tiñádelo!//, dicían. E lles explicamos que formaba parte da estratexia na produción e post-produción da película de **non intervención exterior**: //non queriamos contaminación nin manipulación do proceso, as persoas e o material xerado//. Porque, como matizou Iago Graña...
//sempre se asocia ás persoas con discapacidade a un concepto moi reducido do que eles realmente poden facer... //
Os protagonistas non contaban nada ás súas familias e compañeiros. E reclamaban respecto polo espazo e traballo cando estaban a gravar a curta. Comportábanse como profesionais, unha clara demostración do //compromiso persoal e profesional que tiñan co proxecto e as persoas involucradas//. **O retraimento inicial foi quedando atrás: Eran protagonistas da súa historia.** Gustoulles, foi unánime: * //“Non é un documental”// * //“Non dá pena”// * //“Conta a historia de como se fixo unha curtametraxe”// * //“Mostra a dificultade para conseguir un obxectivo e o esforzo que fai falta”// Un material diferente, habituados a que sempre a formulación sexa o de //"pobrecitos""//, máis que silencio -que o houbo- enseguida comezaron a coller forma preguntas, en grao sumo variadas e inesperadas, sobre a película e a globalidade do proxecto. No fondo, **o interese principal centrábase en como conseguimos chegar a facer equipo, o proceso, o desenvolvemento persoal, a convivencia, a aprendizaxe**. Pero tamén sobre o financiamento, a súa distribución e difusión, [[http://undiadecine.proxectomascaras.com|a continuidade do proxecto en novas evolucións...]]
**Que sentistes ao vivir este proceso?**
Foi unha pregunta máxica, ninguén ata ese momento nola fixera. E nos fixo buscar palabras: //Unha aprendizaxe e un desenvolvemento persoal e profesional moi completo, porque o certo é que a maior parte do equipo técnico non contaba con relación previa con persoas con discapacidade, non nos coñeciamos//.
Por suposto, ao principio houbo prexuízos e desconfianza por ambas as partes, valorando o que achegaba cada quen e se había un obxectivo por compartir. Por iso foi clave a insistencia do director co equipo para que se tratase con normalidade a todos.
{{http://www.proxectomascaras.com/wp-content/uploads/2011/06/Fe_equipo-175x175.jpg?150 |}} [[http://www.proxectomascaras.com/2011/04/mascaras-incombustible-fe/|Fe]], que en todos os demais pases había “pasado por pedagoga ou educadora social” non “confundiu” a estes espectadores...
**víaselle que ao comezo custáballes entendelos, que estaba nerviosa e que a medida que avanza a película todos están máis relaxados**
//Estiveron eles sós durante todo o proceso, nós non interviñemos en ningún momento//, explicáballes Iago Graña, e remarcaba Patxu, tamén da equipa de Ocio de Aspronaga:
//non tiñan información de partida de cada un, descoñecían o que se ían a atopar e tiveron que coñecerse desde a base, sen ningún condicionante. O casting realizouse seguindo o procedemento da entidade para participar nas actividades: por inscrición voluntaria//.
Quedaron sorprendidos unha vez máis pola liberdade de elección e toma de decisións, de que desde o primeiro momento fora o obxectivo . E tamén preguntaron pola asignación de personaxes na curta: //Houbo un criterio especial?//:
Contaba con que Mireya fose a protagonista pola súa locuacidade en relación ao resto, explicou o director, pero cada cal foi facéndose cun personaxe.
Quedaron en ver a curta, queren coñecer un pouco máis do proxecto e necesitan un tempo para repousar a película. E, se o día a día permíteo, poñer por escrito algunha reflexión. \\ ===== Empezamos a preguntar-nos===== ---- ==== Que pasou durante a rodaxe? ====
Para analizar vínculos e características entre sociedade e discapacidade, situámonos a nós mesmos e aos nosos protagonistas dentro do contexto xeral. Nese espazo, non ocupado nin por uns nin por outros, deuse Máscaras.
{{ :wiki:diapositiva1.jpg?600 |}} \\ \\ ==== Mirando cara a fóra... ====
Discapacidade e sociedade atópanse en universos distintos. O único contacto que se establece entre eles protagonízano familias e profesionais directos.
{{ :wiki:diapositiva2.jpg?600 |}} \\ \\ ==== Que se fai? ====
Existe un sector da poboación que ten relación (maioritariamente indirecta) co "mundo" da discapcidade, pero limitado ao campo laboral. Con respecto á vida social, as persoas con discapacidade, tamén se atopan apartadas en güetos. Ainda que "empezan a estar", non ocupan con fluidez a rúas, os bares, as tendas, as festas... NA súa realidade diaria está restrinxida.
{{ {{ :wiki:diapositva3.jpg?600 |}} \\
Excepto as accións "solidarias" dunha mínima parte da sociedade, o resto non interactúa.
{{ :wiki:diapositiva4.jpg?600 |}} \\ \\ ===== Os feitos e os conceptos ===== ---- Unha das ramificacións do Proxecto Máscaras é o enfoque das liñas didácticas para utilizar como ferramenta de formación e sensibilización así que, en liña coa filosofía que nos levou a [[http://asociacion.proxectomascaras.com/por-que/vision-e-mision/http:/asociacion.proxectomascaras.com/por-que/vision-e-mision/|concretar os valores, Visión e Misión da Asociación]], decidimos centrarnos na aproximación á definición do problema. E por que? Pois porque **os feitos obrigáronnos a revisar algúns conceptos**. E **porque non sempre se pode [[http://www.enpalabras.com/blog/2015/09/lo-simple-de-la-complejidad-en-la-innovacion/|simplificar a complexidade]]**. **Partimos da hipótese** de que **non existe "o problema", senón unha diversidade de situacións encorsetada** nos efectos perversos da especialización e o (auto)etiquetaxe pero, sobre todo, no **inhumano uso do plural**. Con este tese presentamos o punto de partida para o desenvolvemento de unidades didácticas complementarias. \\
\\ \\ ==== En que punto estamos? ==== Recomendación para detectar e/ou deseñar as novas realidades:
**un folio en blanco para después ir hacia atrás e imaginar lo que hay que hacer para llegar a ellas desde lo que hay**
 \\ ===== O lento percorrido da innovación educativa ===== ---- [[https://carlosmagro.wordpress.com/2016/04/23/educacion-y-personalizacion/|Educación y personalización]] **A personalización, entendida como unha educación centrada en cada alumno, foi practicada sempre polos bos profesores**. Quen pode soster que a aprendizaxe non necesita estar centrado no alumno e responder as súas demandas e necesidades e atender ás diferenzas e á diversidade?. Quen non vai estar de acordo coa afirmación de que a aprendizaxe ten que ser unha experiencia personalizada e non estandarizada e que os alumnos teñen que ser donos da súa propia aprendizaxe?. Pero **a axenda da personalización ten problemas sen resolver: semánticos, tecnolóxicos e mesmo pedagóxicos**.
Mal usada **pode ser unha arma de dobre fío** e o risco de que o discurso da personalización provoque unha fractura social e un aumento da desigualdade é demasiado alto para non consideralo.
Ao final, a pregunta que debemos facernos é que tipo de educación queremos e para que.
**Debemos preguntarnos** se queremos un sistema que responda ao que nos diferencia ou un construído sobre o que temos en común. Se queremos un sistema que responda non só ao que pasa senón sobre todo ao que nos pasa (Antonio Lafuente).
 \\