Herramientas de usuario

Herramientas del sitio


actores_na_vida_publica

Cine e educación / Actores na vida pública

Actores da súa vida e da súa película

Historias persoales colaborando por un reto: Fe, Amparo, Manolo, Eva, Miguel, Mireya e Iago.

Poder elixir...


Competindo nos Mestre Mateo

Autopromocionándo a súa candidatura




Tertuliando co Conselleiro de Educación e Cultura


Aínda que Jesús Vázquez, daquela Conselleiro de Educación e Cultura, era o anfitrión o día do pase de Máscaras coa comunidade educativa, interpúxoselle a axenda e non puido ver o final, así que levou deberes e comprometeu un café con todo o equipo para tertuliar a gusto.

E apareceu a ocasión perfecta: unha visita ao Orinoco na Cidade da Cultura.

Houbo que coordinar axendas para atopar o día porque, aínda que os políticos levan a fama, os protagonistas de Máscaras non pairan. E aínda así faltaba o benjamín do equipo, Miguel, que estaba de campamento. A verdade é que se lle botaba de menos, somos equipo e calquera falta nótase.

Entre o saúdo e a despedida pasaron dúas horas, e é que Jesús viña relaxado, de sport e con foulard. Non tiña présa? (para desesperación do equipo que lle leva a axenda) e empeñouse en facernos fichar a todo o equipo ante as cámaras. Pero a necesidade de improvisar e aceptar a vida como vén foi a esencia deste Proxecto, así que improvisamos, rimos e gozamos: conversación relaxada e chisposa, café, exposición?

No vídeo de arriba o resumo da experiencia e un subliñado especial con estas dúas frases coas que sintetizaba o conselleiro:

Que a rúa trasládese realmente ao cinema

Un chamamento á integración pola naturalidade


No podemos dejar de hacer una mención especial para Susana Fraguela, la verdadera artífice del encuentro. Y como creadores y productores, nos tomamos una pequeña licencia dejando aparte esta parte de la conversación que nos dedicó el conselleiro.




O espazo público


Algo máis que ir dun sitio para outro

O urbano é a vida que se respira nas rúas, os cines, os centros comerciais, o mercado, as cafeterías, os paseos… O urbano é estar, ver e ser visto, respirar-nos e aceptar-nos.

A pesar de todas as excepcións que delatan a sombra que sobre ela proxecta unha estrutura social feita de desigualdade e exclusión, esa aceptación que vemos espallarse polas beirarrúas é unha oportunidade maxistral que recibimos de confirmar boa parte do tempo que é posible estar xuntos sen xerarquías nin estruturas concluídas, tecendo e destecendo pactos a cada momento, téndonos en conta os uns aos outros non en función de quen son senón en función do que ocorre.

¿A pesar de todas as excepcións? Hai todo un mundo eas excepcións á marxe desa normalidade” que funciona con códigos reconocibles e aceptados. As excepcións representan a oportunidade de cambio, de diversidade.

“Téndonos en conta os uns aos outros non en función de quen son senón en función do que ocorre”. É dicir, non participar no que ocorre, tradúcese en “ser nada”. Porque pasear é algo máis que ir dun sitio a outro. Eliminar barreiras arquitectónicas é só unha parte porque non se trata (só) das rúas senón de ser actores das nosas vidas.

A non-cidade é en certo xeito unha sociedade de miradas. Quen a percorre -e que non poden facer outra cousa que percorrela, posto que non é senón un percorrido- basean o seu copresencia nunha visibilización máxima nun mundo superficial -ao pé da letra, isto é, feito de superficies- en que todo o que está presente dáse a mirar, ver, observar (…) Sentir e moverse resultan sinónimos nun espazo de corporeidades que se abandonan a un exercicio case convulsivo de intelixibilidade mutua.

Ás veces o que falta é tan obvio que nin o vemos.


Historias de tranquilidade entre xente distinta

Javier Tamarit e Iago González

“reivindicar as historias de tranquilidade entre xente distinta”

Aténdonos ao que Javier Tamarit e Iago González representan nos seus respectivos ámbitos profesionais, a calidade de vida e o cinema, parecen atopar puntos en común para repensar o punto de partida, para avanzar nese impreciso ámbito dos dereitos humanos. Porque… “a cidadanía é moi recente e de feito somos todos moi vasallos, moi inexpertos, cidadáns en cernes”.


Todo é tan rápido que o importante non arraiga. Non se onde queda o tempo da tranquilidade para a reflexión, a tranquilidade da convivencia con independencia das diferenzas e a diversidade.

O tempo para unha charla tranquila non o dan as tecnoloxías por si mesmas, pódeno potenciar pero se quedamos niso soa a compulsión: “Follas que antes de chegar ao chan lévallas o vento”.

As protestas na rúa son importantes como símbolo de unión pero, sobre todo, porque significa aceptar a responsabilidade de demostrar que non só somos, senón que tamén estamos. Porque baixo a aparencia dun problema económico o que está en xogo son os dereitos humanos. Un paso atrás cando apenas estabamos a empezar.

Ao principio está a relación

Escoitamos a Javier Tamarit por primeira vez a principios dos noventa, cando a linguaxe do social era aínda escaso, e bastante torpe. Entón, falar de minus-valía xa parecía un avance así que cando explicou a (dis)capacidade como algo que “non se é senón que se ten”, intuímos que estaba a falar do conxunto da sociedade, da “normalidade”.

Pero aínda que as cousas avanzan con exasperante lentitude, tal vez o misterio da súa vitalidade e a súa capacidade para transmitir está no eterno sorriso coa que nos lembra que hai que evitar o plural para falar da persoa. Porque todos temos nome.


A función do audiovisual


RECOMENDADO: Estudio publicado pola Fundación ONCE: Percepción da imaxe das personas con discapacidade polos profesionais dos medios audiovisuais

Director: Mariano Cebrián Herreros

Equipa de investigación:

  • David Alameda GarcíA
  • Juan Carlos Alfeo Álvarez
  • Juan Benavides Delgado
  • Julia González Conde
  • Luis Miguel Rodríguez Merchán
  • Eduardo Salgado Santamarina


actores_na_vida_publica.txt · Última modificación: 2024/02/22 18:27 por iagoglez