Herramientas de usuario

Herramientas del sitio


juan_blanco_empresario

Juan Blanco, empresario

Como todo proxecto que expón “ir máis aló de”, necesitabamos outros puntos de vista, o feedback da diversidade, así que en xaneiro de 2013 empezamos (timidamente ao principio, todo hai que dicilo) unha rolda de pases privados da película e a explicación de todo o Proxecto.

O resultado deste feedback está a superar con moito as expectativas, ata o punto de facernos retomar as reflexións iniciais para organizar o relato e planificar adecuadamente onde transmitilo. Porque se algo nos queda claro é que Máscaras é, por si mesma, unha Experiencia que “sorprende e namora”.

Todas as proxeccións que realizamos terminan da mesma forma: primeiro un riseiro silencio que, ao cabo duns minutos, explota nun prolongado e entusiasta coloquio. Distintas miradas e percepcións que están engrandecendo o resultado.

Mentres percorremos esta parte do camiño queremos compartir, previa autorización de quen nolo remitiu, o contido dun correo que fala en por si. Os resaltados en negrita tamén son seus.

Así o viu Juan Blanco, empresario (alleo ao sector audiovisual)


… la cámara tenía sentimientos también y quiso hacer su particular homenaje

Antes de nada muchas gracias por dejarnos asistir y hacernos partícipes de esa bonita aventura que representa Máscaras. Como te decía por teléfono me sorprendió y no me sorprendió. Quería hacerte mi comentario sobre Máscaras en dos bloques distintos, por un lado mi opinión sobre lo que vi y sentí y por otro cómo hacer llegar esta película al público en general.

En primer lugar decir que esta película tiene varias lecturas y que ninguna tiene nada que ver, en absoluto, con la palabra discapacidad, en tal caso todo lo contrario. Independientemente de que me haya gustado mucho decir que engancha desde el principio, su ritmo (o falta de ritmo) está estudiado, es el ritmo de la realidad. La visión que nos transmite es la de una realidad efectiva, pura, dura o no, pero “real”. Huye del sentimentalismo o paternalismo barato. O sea, de la lágrima fácil o del sensacionalismo común y mercantilista. Es otra cosa. En absoluto es un alegato pro defensa discapacitados o buscando recaudación para esos fines, no es un folleto. Es cruda desde el punto de vista que está hecha sin maquillaje, es lo que es, y el que no sepa verlo pues es su problema.

Por otro lado es una lección, una prueba de retos, de superación para todos los que nos consideramos humanos, sin entrar en temas genéticos. Hace pensar, meditar,… valoramos cosas que no tienen importancia y que esta sociedad está tan equivocada que a veces te gustaría decirle a alguien que te apeas para buscar otra cosa más “normal”. La parte que más me gusta son los ensayos, reuniones,… o sea, la primera parte de la película, la segunda (el estreno) ya es otra cosa aunque he de decir que la cámara se enamoró de los protagonistas porque la ternura que salía de la pantalla era infinita. Esa parte final, con esas caras, esa paz y felicidad que transmitían no sólo me hizo sentir muy bien sino que me puso la piel de gallina (aún hoy me la pone al recordarlo). Parecía que la cámara tenía sentimientos también y quiso hacer su particular homenaje a este proyecto. Esta película es una bocanada de aire fresco.

Y por otro, entramos en el mundo real del mercantilismo. Desde luego que esta película debería volar, llegar a muchos sitios, esto es, tener una distribución. No es precisamente mi fuerte la distribución del mundo audiovisual pero sabes que eso tampoco me importa demasiado, andando se llega a todos los lados. Pero una vez llegados aquí si que tengo que preguntarme, hay distintos niveles o canales de distribución entonces, cuál escoger? Hacia dónde nos dirigimos? Hacia quién (-es) nos dirigimos como público objetivo? Qué buscamos? Qué queremos? Qué pretendemos? Asociaciones? Fundaciones? Entidades de Crédito? …., Cine?, Internet?, Televisión?, todo? acompañar esta película en un futuro de otras con temas no similares pero con esa sensibilidad y búsqueda de algo más?, o sea, continuidad en un proyecto, Máscaras es el inicio de algo, no un proyecto que nace y muere con un fin, esto es un proyecto más ambicioso que probablemente sería lo que yo haría entre otras cosas), una productora de culto?… Todo esto es fundamental para crear una hoja de ruta y en los momentos de entrevistas, relatar la historia de Máscaras en la pantalla y también en la vía pública.

Tan sólo me queda felicitaros de nuevo, a ti por la visión que tienes siempre de las cosas, las ves en otra perspectiva y eso se agradece en este mundo tan obtuso y bipolar. Por otro lado a Iago, siempre te dije que ese chico tenía algo especial, y está demostrando ese talento que siempre se le supuso, que siempre se supo que estaba ahí. Deseo que lo siga desarrollando y ser testigo de su crecimiento personal y profesional.

Contextualizando: Iste correo foi dirixido as personas que formamos o núcleo principal da película e do Proxecto no seu conxunto: Iago (o dire) e Isabel (investigadora empeñada en explorar e axudar a construir novas realidades).


juan_blanco_empresario.txt · Última modificación: 2017/05/12 17:02 por isabel