Belén López entrou no Proxecto Máscaras por esixencias do guión, pero non do da película senón do da convocatoria de Agadic á que en 2009 presentamos aquela idea inicial de “documentar un proceso”.

Eran só unhas prácticas de quince días relacionadas coa licenciatura en Comunicación Audiovisual, pero foi a súa formación na área de educación a causante do frechazo. Porque Belén namorouse do Proxecto Máscaras desde o primeiro día. E contaxiounos o seu entusiasmo xa que, tras a estrea da sua curta e en plena fase de edición da película, a nosa enerxía estaba baixo mínimos.

Foron uns meses de traballo intenso na parte de investigación do proxecto, de cuestionar esa normalidade coa que nos sacudimos o po do que non queremos sabemos ver. E Belén ás veces desesperábase porque o seu talento para sintetizar chocaba coa necesaria lentitude dun proceso que había que seguir paso a paso, descubrindo cada banzo sobre a marcha. Un traballo que fumoscontando no blog e na primeira Wiki do proxecto.

Se algo lle gustaba da formulación era nosa obsesión por fuxir do paternalismo e das comiñas por iso a súa opinión, cando ao fin puido ver a película, era moi importante para nós: para avaliar se o resultado respondía a nosas propias expectativas. Parece que si, aquí deixamos as súas palabras de entón, porque uns meses despois, foi ela foi a que colleu o micrófono para realizar as entrevistas do Pase de Luxo.

Agora marcha cunha bolsa para Inglaterra, pero sabemos que nos volveremos a atopar. Paixón e implicación son características que adoitan unir aos espíritos libres.